Ik begeef mij zo nu en dan in de wereld van twitter.
Wow, wat kunnen sommige mensen schelden zeg.
En wat kunnen heel veel mensen slecht schrijven.
In het fenomeen twitter kan je je lekker, en redelijk anoniem uitleven.
En wat is er nu heerlijker dan even flink ranten op iemand of een onderwerp.
Ik doe er zelf net zo gemakkelijk aan mee.
Heerlijk even kort in 280 tekens laten merken dat je het ergens niet mee eens bent.
Of wel, dat kan natuurlijk ook.

En dan na een paar dagen ranten ga je bij jezelf te rade.
Schiet je er nou iets mee op.
Lucht het je op.
Heeft het toegevoegde waarde, of sowieso waarde.
Wordt er iemand wijzer van mijn commentaar.
Is er wel iemand die het leest.
Blijft er iets van hangen bij anderen.
Doe je het wel voor jezelf.

7 vragen, 5 x keer nee en 2 x ja.

Dan komt de hamvraag: ga ik hiermee door.
Laat ik mezelf opfokken door mensen die geen idee hebben waarover ze praten (schrijven).
Laat ik mezelf verleiden tot het maken van dezelfde soort opmerkingen waar ik me eigenlijk aan erger.
Hoe lang kan ik de nog neiging onderdrukken om een stuk zeep te plaatsen onder elke topic waar scheldwoorden in voorkomen.
Hoe lang zal het duren voordat ik dan zelf nijdig achter de computer kruip om links en rechts iedereen om zijn oren te slaan.
Is het iets waard.

NEE, NEE, NEE
In het tijdperk van 45 seconden twitterfame is het de moeite en de stress niet waard.

Betekent het dan dat ik meningloos ben?
Welnee, maar soms mag je een mening best voor jezelf houden.
En als je het dan echt niet kan laten, dan zijn er wel betere media om een daadwerkelijk goed onderbouwde mening te uiten.