Kerstshoppen, hoi hoi, wat leuk 😦

Ik stap vanmorgen bij de supermarkt mijn auto weer in en slaak een diepe zucht.
Hè, hè, klaar met de boodschappen en alle kadootjes zijn ook binnen.

Met het dichtslaan van het portier valt het kadootje voor mijn schoondochter van de achterbank af in honderd stukjes. Een heerlijke geur komt mij tegemoet. Jammer Patty, daar ging jouw kadootje.

Gauw de doos van het kadootje van mijn jongste kleindochter gepakt en alle glasscherven in de plastic opbergbak gestopt. Sorry Esmee, daar ging jouw kadootje.

Omdat het een kleverige boel was geworden heb ik het kadootje voor mijn zoon snel uitgepakt en met een prachtige nieuwe handdoek de boel een beetje opgedept. Spijtig voor jou Joey, maar daar ging jouw kadootje.

Het was een heerlijk geurende bende alles bij elkaar en ik heb het kadootje voor mijn andere schoondochter ook maar uitgepakt en alle troep in het dekbedhoes gewikkeld. Super verdrietig voor Natalie, maar daar ging jouw kadootje.

Een beetje verdrietig en boos sloeg ik het portier nogmaals hard dicht en jawel hoor, daar ging het kadootje voor zoon nummer 2 de bank af. Heel sneu voor Danny, want daar ging jouw kadootje.

Misselijk van de 2 verschillende geuren en met tranen die net niet uit mijn ogen stroomden van frustratie heb ik het kadootje voor mijn man uitgepakt, een heerlijk dikke trui, want ik stond inmiddels te bibberen van de kou. Sorry Nico, daar ging jouw kadootje.

Als laatste heb ik het kadootje voor mijn tweede kleindochter uitgepakt en heb de hele zooi ingepakt met stukjes papier, tape en versieringen. Sorry Celina, daar ging jouw kadootje.

Nu ligt er een grote berg onder de kerstboom, de geur van alcohol en parfum komt je tegemoet.
Prettige kerstfeest jongens. Ik ga maar naar bed. Daar kan tenminste niets fout gaan.
😦

Ik begeef mij zo nu en dan in de wereld van twitter.
Wow, wat kunnen sommige mensen schelden zeg.
En wat kunnen heel veel mensen slecht schrijven.
In het fenomeen twitter kan je je lekker, en redelijk anoniem uitleven.
En wat is er nu heerlijker dan even flink ranten op iemand of een onderwerp.
Ik doe er zelf net zo gemakkelijk aan mee.
Heerlijk even kort in 280 tekens laten merken dat je het ergens niet mee eens bent.
Of wel, dat kan natuurlijk ook.

En dan na een paar dagen ranten ga je bij jezelf te rade.
Schiet je er nou iets mee op.
Lucht het je op.
Heeft het toegevoegde waarde, of sowieso waarde.
Wordt er iemand wijzer van mijn commentaar.
Is er wel iemand die het leest.
Blijft er iets van hangen bij anderen.
Doe je het wel voor jezelf.

7 vragen, 5 x keer nee en 2 x ja.

Dan komt de hamvraag: ga ik hiermee door.
Laat ik mezelf opfokken door mensen die geen idee hebben waarover ze praten (schrijven).
Laat ik mezelf verleiden tot het maken van dezelfde soort opmerkingen waar ik me eigenlijk aan erger.
Hoe lang kan ik de nog neiging onderdrukken om een stuk zeep te plaatsen onder elke topic waar scheldwoorden in voorkomen.
Hoe lang zal het duren voordat ik dan zelf nijdig achter de computer kruip om links en rechts iedereen om zijn oren te slaan.
Is het iets waard.

NEE, NEE, NEE
In het tijdperk van 45 seconden twitterfame is het de moeite en de stress niet waard.

Betekent het dan dat ik meningloos ben?
Welnee, maar soms mag je een mening best voor jezelf houden.
En als je het dan echt niet kan laten, dan zijn er wel betere media om een daadwerkelijk goed onderbouwde mening te uiten.

Ik ben van de zomer op vakantie geweest in het kleine dorp Oranje en was verbaasd over de hoeveelheid mensen op een kluitje.
Dát kan niet.
Ze vervelen zich te pletter.
Er is niet veel te doen.
Als ik de hele dag niets om handen zou hebben, zou ik waarschijnlijk ook boos worden.
We kunnen de verantwoordelijkheid van 1400 vluchtelingen niet op de schouders van 140 inwoners leggen.
Verdeel alle vluchtelingen over 393 gemeentes: een paar gezinnen en vrijgezellen per dorp en meerdere over de grote steden en het probleem lost zich vanzelf op.
Volgens een hele simpele berekening kunnen we zonder meer 80.000 mannen, vrouwen en kinderen plaatsen.
Want ga me nu niet vertellen dat steden als Amsterdam of Rotterdam niet in staat zijn om 80 gezinnen en 80 vrijgezellen te herbergen.
En in elk dorp staat er wel een huisje leeg.
In elk dorp is er wel een slager of bakker die wat hulp kan gebruiken.
Al kan hij maar een loopjongen een paar centjes laten verdienen.
Er zijn vele scholen die op het punt staan gesloten te worden vanwege te weinig leerlingen, die kinderen kunnen we daar toch gemakkelijk bij plaatsen?
En als er dan toch nog te weinig kinderen zijn om de school te vullen dan kunnen onze leraren al die vluchtelingen toch wel Nederlandse taalles geven?

Is dat nou zoooooo moeilijk.

Het Nederlandse volk wil niet egoïstisch zijn, maar een eerlijke verdeling van alle rijkdommen (lees hier ook maar vrijheid).
Ja, we realiseren ons heus wel dat een land regeren niet eenvoudig is.
Soms moet je keuzes maken die niet iedereen leuk vindt.
Maar het is nu wel heel erg scheef getrokken.

We hebben de regering niet aangesteld om schulden te maken, dus zorgvuldig omgaan met de beschikbare middelen is een eerste zorg.
En ik geef liever een beetje geld aan die vluchteling die alles verloren heeft, dan zovele miljoenen voor een militaire actie elders in de wereld.

Is mijn verhaal zwart/wit?
Natuurlijk, maar ik moet toch ergens beginnen.